Skip to main content

जहाजका यात्रुहरु किन हाँसे

पुस २२ गते। शनिबारको साँझ।
पाँच बजेर २० मिनेट गएको थियो। विराटनगर एरपोर्टबाट यति एयरको विमान काठमाडौं उड्नेबित्तिकै एकाएक सबै यात्रु हाँसे।
किन हाँसे भन्ने खुलदुली मलाई भयो। यो खुल्दुली तपाईंलाई पनि भयो होला। तपाईंले सोचेजस्तो बल्लतल्ल जहाज उडेर यात्रुहरू हाँसेका हैनन्। कारण के थियो त? खुल्दुली मेट्नुअघि त्यस दिनको बारेमा केही बताउँ।
त्यस दिन पहिलो फ्लाइट ९ बजे आसपास थियो। त्यसमै यात्रा गर्न मैले पनि टिकट लिएको थिएँ। साथीहरूले तिमी त पक्कै फर्केर आउँछौ, बिहान फ्लाइट हुँदैन भन्दै थिए। नभन्दै ८ बजे नै एयरपोर्ट पुग्दा थाहा भयो, जहाज उड्ने संकेत छैन। बिहानैदेखि हुस्सुले एयरपोर्ट पूरै डम्मै थियो। चिसो यति धेरै थियो, हातहरू ठिहिर्याइरहेका थिए। केही दिन अघिदेखि नै मौसममा भएको बदलीका कारण राम्ररी घामको मुख हेर्न पाइएको थिएन।
जहाज त कुर्नै पर्यो। म नजिकै एक दाइको कोठामा गएर बसेँ। जहाज आउने थाहा पाएपछि एयरपोर्ट आउँला भन्ने भयो। जतिपटक फोन गर्दा पनि जहाज उड्ने संकेत पाइएन। तै टिकट क्यान्सिल गरिसकेको थिइनँ, सिरकभित्र गुटमुटिएर बसेको थिएँ।
दिउँसो साढे चार बजेतिर फोन गर्दा एक्कासि मलाई उताबाट कर्मचारीले झर्किंदै भने, ‘तपाईं कहाँ हुनुहुन्छ जहाज आउन लागिसक्यो।’
बिहानदेखि सुस्ताएका उनलाई एक्कासि भिड थामिनसक्नु भयो होला सायद। हत्तनपत्त मैले पनि नजिकै भएको बताएँ। यस्तो लाग्यो, जहाज ल्यान्ड हुनै आँट्यो।
जिन्दगीमा पाएको कुरा भन्दा गुमेको कुरा ठूलो हुन्छ। कतै जहाज छुट्ला भन्ने पिर मनमा पर्यो। हतारिएर निस्केँ। लगभग चार किलोमिटर दुरीमा बसेको थिएँ म। जाने रिक्सा पनि पाइनँ। दौडदै एक किलोमिटर त आफैंले हिडेरै काटेँ। बल्ल सफारी रिक्सा भेटेपछि सय रुपैयाँ कबुलेर कुदियो।
एयरपोर्ट एक्कासि भरिभराउ भएको थियो। धरानभन्दा परदेखि बिहान ७ बजे नै आइपुगेकाहरू साँझ उड्न पाउँदै थिए। कोही भने जहाजको टिकट क्यान्सिल गरी भर्खरै जिप रिजर्भ गरेर काठमाडौं हिडे रे भन्ने पनि सुनियो।

म उड्ने जहाज आइपुगेको थिएन। अझ भनौं कुनै पनि जहाज आइपुगेको रहेनछ। बोर्डिङ पास लिन लाइन लागेको बेला मेरा अघिल्तिरका एक साथी छक्क पर्दै काउन्टरमा सोध्दै थिए, ‘मेरो पनि फस्ट फ्लाइटमै थियो त।’
‘खै तपाईंले त आधा घन्टाअघि नै भोलिलाई सारिसक्नु भएको रहेछ।’
‘हो र, खै एजेन्टले गरिदियो होला, लौन मिलाइदिनु पर्यो आजै।’
‘सिट गैसक्यो, सरी’
उनीहरूको संवाद सुन्दा धन्न मैले क्यान्सिल गरेनछु भन्ने भयो। एक मन त गाडीमै जाउँ जस्तो भैसकेको थियो। साँझको गाडीमा भोलिपल्ट बिहान त काठमाडौं नै पुगिन्थ्यो। कुनै बेला सातादिन जहाज नउडेका पनि छन्। अर्को मन भने हेरौं न भन्दै बिहान ९ बजेको टिकट साँझसम्म कुरेर बसियो। हातमा बोर्डिङ पास पर्यो। चेकजाँचपछि वेटिङ भरिभराउ थियो। मौसम हेर्दा मान्छे जहाज ल्यान्ड हुनेमा अझै पनि विश्वस्त हुन सकिरहेका थिएनन्।
सुरुमा नेपाल एरलाइन्सले ल्यान्ड गर्दा सबैले तालि बजाए। बुद्ध एयरको जहाज पनि ल्यान्ड ग¥यो। यति एयर आइनपुग्दासम्म म भने ढुक्क हुन सकिनँ। वेटिङमा पनि चिसोले बस्न सकिने स्थिति थिएन। एकैछिनमा यतिको जहाज आइपुग्यो। मन ढक्क फुल्यो। मैले घर एसएमएस गरेँ, ‘आइ एम कमिङ टुडे, प्लेन भर्खर आइपुग्यो।’
यात्रुलाई जहाज चढ्न बोलाइयो। ह्विलचियरमा बसेकी दिदीलाई हुलमुलमा मानिसले धकेल्दै हिँडेको देख्दा दुःख लाग्यो। उनको खुट्टामा प्लास्टर गरेको थियो। म र केही यात्रु मिलेर हातले घेरा बनाएर उहाँ प्राथमिकतामा जाने बाटो बनायौं। विमान चढ्ने सिलसिलामा उहाँलाई एयरलाइन्सका कर्मचारीले सघाएको प्रशंसनीय थियो। तै ह्विलचेयरलाई प्लेन भित्रसम्म गुडेरै लैजान मिल्ने भए कति सजिलो हुन्थ्यो होला है?
विस्तारै सबै यात्रुले सिटबेल्ट कसेपछि जहाजले गति लिन सुरु गर्यो।
जहाज भित्र पसेपछि अब यहाँबाट उडिहालोस्, काठमाडौंमा त जसै ल्यान्ड गर्छ भन्ने भयो। साँझ ५ बजेर २० मिनेट जाँदा, जहाजले भुइँ छाडेको एक मिनेटभित्रै सबै जना ठूलो स्वरमा गललल हाँस्न थाले।
मलाई अचम्म लाग्यो।

यताउता हेरेको त जहाजभित्र झलमल्ल घाम लागिरहेको थियो। सुर्य बादलको ब्लाङकेटभन्दा माथि चम्किरहेको देखियो। यतिका दिन घामको मुख नदेखेकालाई हाँसो लाग्नु स्वाभाविक थियो।
‘मोरो याँ यसरी बस्या रैछ र पो तल जाडो भाको,’ आडैकी आमाले हँसाउनुभयो। हाँस्न र खुसी हुन ठूलो उपहार चाहिँदो रहेनछ, साना साना खुसीले पनि धेरैका मुहारमा ठूलो उज्यालो ल्याउँदो रहेछ।
हुन पनि तीन दिनको बसाइमा विराटनगरमाथि बल्ल राम्ररी घाम देख्न पाइयो। सबैको झैं मेरो मन पनि खुसीले चंगा भयो।
https://setopati.com/setopati-blog/131256

Comments

Popular posts from this blog

मोबाइलको साटो पुस्तक

बाल मनोविज्ञानमा आधारित भएर लेख्नु आफैमा जटिल र चुनौती पुर्ण छ  । त्यसैमाथि सबै भन्दा सरल बनाउँनु पर्ने विषय पनि यहि रहेछ । बाल मस्तिस्कको सोचाइको धरातल फराकिलो बनाउँने  प्रयास म सधैं जारी नै राख्नेछु । बालबालिकाहरुलाइ आज राम्रा पुस्तक पढ्न दिँदा भोलीका दिनमा उनीहरुले रचनात्मक काम गर्न सक्छन् । हामी सबैले पढ्ने र पढाउँने बातावरण बनाउँन मद्दत गरौं । मेरा यी रचनाहरुमा चित्र कोरेर सुन्दर बनाइदिने नागरिक दैनिकका Dewen दाई र Yuwak जी, भाषामा सघाउने Shekhar दाई अनि प्रकाशनमा ल्याउँने Sangrila Book का Mani जीलाई धेरै धेरै धन्यवाद । म अछाम नपुगेको भए सायद यो बालकथा अाउँदैन्थ्यो होला । सन् २००९ मा Room to Read Nepal को कथा कार्यशालामा नअटाएको भए सायद 'हाम्रा खेलहरु' का बारेमा उबेला बाल कविता फुर्दैन्थ्यो । सधै‌ झै, छोराछोरीको हातमा मोबाइलको साटो पुस्तक दिउँ । उनीहरुका आँखा र दिमाग झनै तेजिलो हुनेछन् । अघिल्ला तीन कृती... माथिका तीन पुस्तकहरु ' पाठीलाई स्वेटर, भान्छामा चुट्किला, देउता खुशी हुनुभयो' तलका पुस्तक पसलहरुमा यस अघि नै आइसकेका छन् । नयाँ पुस्तक...

जाडोका चिसा उखान टुक्का

बिस्तारै बिस्तारै बढ्दै गरेको जाडोले विहान धेरै अबेर सम्म पनि हामीलाई बिस्तारामा सिरक भित्रै रोक्न सक्छ । झ्यालका पर्दा घामले नखोली कन हामी आफै खोल्न तम्सन पनि गाह्रो हुन्छ । विहानै तातो चियाको गिलासलाई ओठले चुम्न पाउँदा मात्र हात गोडा चलमलाउन थाल्छन् । अझ एका विहानै काममा जानु पर्ने वा कलेज जानु पर्नेलाई त जाडो कहिल्यै नआए हुन्थ्यो झै हुन्छ । यस्तो कठ्याङ्ग्रीने जाडोको बेलामा हाम्रा उखान टुक्काहरू कसरी बांगिने गर्छन्, यसबारेमा केही प्रसंग तल छ । तपाइलाई यो जाडो मौसम भरि न्यानो घामले माया गरोस शुभकामना ! जाडोले कामेको गोरुलाई बोरा ओढाउन सकिन्छ, सिरक ओडाउन सकिन्न अनिकालमा बिउ जोगाउनु, चिसोमा जिउ जोगाउनु चिसोले समाएको मान्छेलाई, आइसक्रिमले पनि लखेट्छ अर्काको आंङमा गन्जी लगाएको देख्ने, आफ्नो आंङमा जकेट लगाएको  नदेख्ने ? हिटरले पोलेको मान्छे, राइस कुक्कर देख्दा तर्सन्छ  थर्मस फुटे, तातो लुटे खाइ न पाइ, लेदर जकेट लाई  काम पाइनस छोरो, मोजामा आइरन लगाइ

भाइबहिनीसँग भेटघाट

‘‘चश्म खोलेपछि मात्र किताबमा भएको राइटरको फेस तपाइसँग मिल्छ । हजुरले किन कथा लेख्नुहुन्छ ? पाठीलाई स्वेटर मैले दुइ कक्षामा पढेको बेस्ट बुक हो । मेरो घरको ढोकामा सधैं बिरालो आउछ । मैले दूध दिन्छु । यसको पनि कथा हुन्छ ? हाम्रो लागि अझै धेरै कथा लेख्दिनु है । अब कहिले आउनु हुन्छ ?’’ कक्षा तीनमा पढ्ने नानीबाबुका कलिला बोलीले फूलजस्तै गरि मनमा छोए । 'लेखकसँग अन्तरक्रिया'मा आफ्नो पुस्तक ‘भान्छामा चुट्किला’ बाचन गर्न र कथा लेखनका बारेमा बताउन उनीहरूको विद्यालयमा पुगेको थिएँ । हामीले यस पुस्तकका चित्रकार Yuwak Shrestha लाई पनि सम्झियौं । नानीबाबुहरूले दुई कक्षामा मेरो अर्को पुस्तक ‘पाठीलाई स्वेटर’ पनि पढेका रहेछन् । लगभग ८० जना नानीबाबुका माझमा कथाबाचन गर्न र हराउन पाउदा नयाँ कथा बुन्ने उर्जा मिलेको छ । अवसरका निम्ति युलेन्स स्कूल ललितपुर र शिक्षिका मिना लुइटेल जीलाई धेरै धेरै धन्यवाद । अब चाँडै स्वतस्फुर्त रूपमा केही सामुदायीक विद्यालयमा कथा बाचन गर्ने र बुन्ने कला साट्न पुग्ने योजना बनाएको छु । ज्ञान बाँडे पक्कै बढ्दछ, नबाँडे सर्लक्कै घट्दै जान्छ । #childrensbooks #nepalichildren...