प्रशासन लुतेकुकुर जस्तो भएको छ । नारा लगाउँदै हिडेका चार जना बन्दकर्ताहरूलाई गाडी सहित आएको दश जना पुलिसहरूले पहरा दिइराखेका थिए । उनीहरू भर्खरै मेरो कोठा अघिल्तिरबाट गए । ती चार जनाको डरमा यहाँ वरपरका चालीस भन्दा बढी सटरहरू ह्वार ह्वारति बन्द गरिए । न यो देश ती नाइके कहलिएकाहरूले कमाएका थिए, न उनीहरूको नुन खाएर हामी तंग्रिएका थिषैं । जुनसुकै पाटी किननहोस्, तिनीहरूलाई बन्द गर्ने अधिकार छैन र हामीलाई हामीले तिरेको करले बनाएको बाटोमा खुलेआम सवारी साधन चलाउने अधिकार छ । पसल खोल्ने अधिकार छ । व्यापार गर्ने अधिकार छ । तर खै अधिकारको सुरक्षा ? यहाँ त कुर्ची जोगाउनका लागि दलाल, घुसखोरी, दादागीरी चन्दागीरी र झण्डागिरी गर्नेहरूको मात्र सुरक्षा हुन थालेको छ । मेरो देशमा लोकतन्त्र आएर के भो त ?
सायद २०५२, ५३ सालताका होला । ७/८ कक्षामा पढ्थेँ म । शनिबारको हाम्रो दैनिकी सरसफाइबाट सुरु हुन्थ्यो । पहिला घरको सरसफाइ अनि ज्यानको । त्यसपछि लुगा धुने काम फटाफट सुरु हुन्थ्यो । जिम्मेवारी यस्तो बाँडफाँड थियो कि दिदी बहिनी दाजुभाई सबैले आफ्नो लुगा आफै धुनु पथ्र्यो । ५ जना छोराछोरी हामी धाराको वरपर घेरा पारेर बस्थ्यौं र लुगा धुँदै मोडामाथि उभिएको रेडियो सुन्थ्यौं । सबै भन्दा धेरै ध्यान तब जान्थ्यो जब ‘रेडियो नाटक’ बज्थ्यो ।
Comments
Post a Comment