Skip to main content

चुट्किलाबाट सुरु भएको पत्रकारिता


यो बिसं २०५४ साल पछिका कुरा हुन् । स्थानीय पत्रपत्रिकामा चुट्किला छपाउनु मेरो ठूलो शोख थियो । त्यही चुट्किला आयो कि आएन भनेर हेर्न थालेपछि पत्रिका पढ्ने बानी बस्यो । पढ्न थालेपछि बिस्तारै लेख रचना लेख्ने बानी पनि बस्न थाल्यो । यस बीचमा स्थानीय दैनिकीहरुमा धेरै खालका लेख रचनाहरु छापिए । तीनलाई काटेर मैले आफ्नो अटोमा टाँस्न थालेँ । यो त्यही अटोग्राफीको लागि बनाइएको मोटो गाँतो वाला कपी थियो जसमा मैले मेरा साथीहरुलाई  सम्बन्धका सम्झनाका बारेमा भर्नको लागि दिने सोच बनाएको थिएँ । केही थोरैले भरे तर धेरै पाना खाली भए । पछि त्यही पानामा पत्रिकाका कटिङले ठाउँ पाए ।
पत्रिकाका कटिङहरूले अटो भरिँदै गए तर लेख्ने र पढ्ने मेरो मन भरिएन । पोखराबाट राजधानी अध्ययनको लागि छिरेपछि पत्रिकाको खोजी यहाँ पनि हुन थाल्यो । विशेषत कान्तिपुर दैनिकको लागि पाठक पत्र लेख्नु र छपाउने प्रयासमा अनेकौं लेखहरू लेख्दै पठाउँदै अनि नछापिएपछि बिर्सदै गर्नु मेरो दैनिकी बन्थ्यो । बिस्तारै यहाँका लेखहरु पढ्ने र लेख्ने प्रयासलाई निरन्तरता दिने गर्न थालेपछि पाठकपत्र हुँदै साप्ताहिक र कान्तीपुरमै पनि केही छोटा स्तम्भहरूमा मेरो रचनाले ठाउँ पाए । धेरै पाठकपत्रहरु लेखेँ ।  यसले नै पत्रकारितामा मेरो रस बसाल्यो । बुझ्दै पनि गएँ भिज्दै पनि गएँ । तर जति जान्यो उति अज्ञानी भइँदो रहेछ । यो ज्ञान लिने, पढ्ने, लेख्ने काम न कहिल्यै रोकिन्छ न कहिल्यै सकिन्छ, निरन्तर चलिनै रहनेछ ।

अटोमा राखिएका कुुराहरू कहिल्यै नहराउन भनेर डिजिटल दुनियाँमा कैद गरेको छु । केही उदाहरणहरुः

Cover of My Auto

































































Comments

Popular posts from this blog

मोबाइलको साटो पुस्तक

बाल मनोविज्ञानमा आधारित भएर लेख्नु आफैमा जटिल र चुनौती पुर्ण छ  । त्यसैमाथि सबै भन्दा सरल बनाउँनु पर्ने विषय पनि यहि रहेछ । बाल मस्तिस्कको सोचाइको धरातल फराकिलो बनाउँने  प्रयास म सधैं जारी नै राख्नेछु । बालबालिकाहरुलाइ आज राम्रा पुस्तक पढ्न दिँदा भोलीका दिनमा उनीहरुले रचनात्मक काम गर्न सक्छन् । हामी सबैले पढ्ने र पढाउँने बातावरण बनाउँन मद्दत गरौं । मेरा यी रचनाहरुमा चित्र कोरेर सुन्दर बनाइदिने नागरिक दैनिकका Dewen दाई र Yuwak जी, भाषामा सघाउने Shekhar दाई अनि प्रकाशनमा ल्याउँने Sangrila Book का Mani जीलाई धेरै धेरै धन्यवाद । म अछाम नपुगेको भए सायद यो बालकथा अाउँदैन्थ्यो होला । सन् २००९ मा Room to Read Nepal को कथा कार्यशालामा नअटाएको भए सायद 'हाम्रा खेलहरु' का बारेमा उबेला बाल कविता फुर्दैन्थ्यो । सधै‌ झै, छोराछोरीको हातमा मोबाइलको साटो पुस्तक दिउँ । उनीहरुका आँखा र दिमाग झनै तेजिलो हुनेछन् । अघिल्ला तीन कृती... माथिका तीन पुस्तकहरु ' पाठीलाई स्वेटर, भान्छामा चुट्किला, देउता खुशी हुनुभयो' तलका पुस्तक पसलहरुमा यस अघि नै आइसकेका छन् । नयाँ पुस्तक...

जाडोका चिसा उखान टुक्का

बिस्तारै बिस्तारै बढ्दै गरेको जाडोले विहान धेरै अबेर सम्म पनि हामीलाई बिस्तारामा सिरक भित्रै रोक्न सक्छ । झ्यालका पर्दा घामले नखोली कन हामी आफै खोल्न तम्सन पनि गाह्रो हुन्छ । विहानै तातो चियाको गिलासलाई ओठले चुम्न पाउँदा मात्र हात गोडा चलमलाउन थाल्छन् । अझ एका विहानै काममा जानु पर्ने वा कलेज जानु पर्नेलाई त जाडो कहिल्यै नआए हुन्थ्यो झै हुन्छ । यस्तो कठ्याङ्ग्रीने जाडोको बेलामा हाम्रा उखान टुक्काहरू कसरी बांगिने गर्छन्, यसबारेमा केही प्रसंग तल छ । तपाइलाई यो जाडो मौसम भरि न्यानो घामले माया गरोस शुभकामना ! जाडोले कामेको गोरुलाई बोरा ओढाउन सकिन्छ, सिरक ओडाउन सकिन्न अनिकालमा बिउ जोगाउनु, चिसोमा जिउ जोगाउनु चिसोले समाएको मान्छेलाई, आइसक्रिमले पनि लखेट्छ अर्काको आंङमा गन्जी लगाएको देख्ने, आफ्नो आंङमा जकेट लगाएको  नदेख्ने ? हिटरले पोलेको मान्छे, राइस कुक्कर देख्दा तर्सन्छ  थर्मस फुटे, तातो लुटे खाइ न पाइ, लेदर जकेट लाई  काम पाइनस छोरो, मोजामा आइरन लगाइ

लुते प्रशासन,लुरे लोकतन्त्र

प्रशासन लुतेकुकुर जस्तो भएको छ । नारा लगाउँदै हिडेका चार जना बन्दकर्ताहरूलाई गाडी सहित आएको दश जना पुलिसहरूले पहरा दिइराखेका थिए । उनीहरू भर्खरै मेरो कोठा अघिल्तिरबाट गए । ती चार जनाको डरमा यहाँ वरपरका चालीस भन्दा बढी सटरहरू ह्वार ह्वारति बन्द गरिए । न यो देश ती नाइके कहलिएकाहरूले कमाएका थिए, न उनीहरूको नुन खाएर हामी तंग्रिएका थिषैं । जुनसुकै पाटी किननहोस्, तिनीहरूलाई बन्द गर्ने अधिकार छैन र हामीलाई हामीले तिरेको करले बनाएको बाटोमा खुलेआम सवारी साधन चलाउने अधिकार छ । पसल खोल्ने अधिकार छ । व्यापार गर्ने अधिकार छ । तर खै अधिकारको सुरक्षा ? यहाँ त कुर्ची जोगाउनका लागि दलाल, घुसखोरी, दादागीरी चन्दागीरी र झण्डागिरी गर्नेहरूको मात्र सुरक्षा हुन थालेको छ । मेरो देशमा लोकतन्त्र आएर के भो त ?