चुट्किलाबाट सुरु भएको पत्रकारिता

यो बिसं २०५४ साल पछिका कुरा हुन् । स्थानीय पत्रपत्रिकामा चुट्किला छपाउनु मेरो ठूलो शोख थियो । त्यही चुट्किला आयो कि आएन भनेर हेर्न थालेपछि पत्रिका पढ्ने बानी बस्यो । पढ्न थालेपछि बिस्तारै लेख रचना लेख्ने बानी पनि बस्न थाल्यो । यस बीचमा स्थानीय दैनिकीहरुमा धेरै खालका लेख रचनाहरु छापिए । तीनलाई काटेर मैले आफ्नो अटोमा टाँस्न थालेँ । यो त्यही अटोग्राफीको लागि बनाइएको मोटो गाँतो वाला कपी थियो जसमा मैले मेरा साथीहरुलाई सम्बन्धका सम्झनाका बारेमा भर्नको लागि दिने सोच बनाएको थिएँ । केही थोरैले भरे तर धेरै पाना खाली भए । पछि त्यही पानामा पत्रिकाका कटिङले ठाउँ पाए ।

पत्रिकाका कटिङहरूले अटो भरिँदै गए तर लेख्ने र पढ्ने मेरो मन भरिएन । पोखराबाट राजधानी अध्ययनको लागि छिरेपछि पत्रिकाको खोजी यहाँ पनि हुन थाल्यो । विशेषत कान्तिपुर दैनिकको लागि पाठक पत्र लेख्नु र छपाउने प्रयासमा अनेकौं लेखहरू लेख्दै पठाउँदै अनि नछापिएपछि बिर्सदै गर्नु मेरो दैनिकी बन्थ्यो । बिस्तारै यहाँका लेखहरु पढ्ने र लेख्ने प्रयासलाई निरन्तरता दिने गर्न थालेपछि पाठकपत्र हुँदै साप्ताहिक र कान्तीपुरमै पनि केही छोटा स्तम्भहरूमा मेरो रचनाले ठाउँ पाए । धेरै पाठकपत्रहरु लेखेँ । यसले नै पत्रकारितामा मेरो रस बसाल्यो । बुझ्दै पनि गएँ भिज्दै पनि गएँ । तर जति जान्यो उति अज्ञानी भइँदो रहेछ । यो ज्ञान लिने, पढ्ने, लेख्ने काम न कहिल्यै रोकिन्छ न कहिल्यै सकिन्छ, निरन्तर चलिनै रहनेछ ।

अटोमा राखिएका कुुराहरू कहिल्यै नहराउन भनेर डिजिटल दुनियाँमा कैद गरेको छु । केही उदाहरणहरुः