परनिर्भरताको लाईनमा हामी


खेतीपातीमा आधुनिकता नभित्रेर हो वा भित्रेर पनि यसको प्रचार प्रसार प्रयाप्त नभएर हो हामी मध्ये धेरैलाई खेतिपाती भन्दा अन्य रेडिमेड जागिर खानु नै जाती लाग्छ । बाली भित्राउन अहिले दँदेरा पाउन छाडिएको छ । धान चुट्न नपर्ने, पेडल चलाएर धान झार्ने मेशिन आएर पनि यसको व्यापकता हाम्रो भेगमा हुन सकेको छैन । थोरै संख्यामा भएका गोरु हप्तादश दिनलाई बुक भैसकेका छन् । सडकले छोएका तर प्लटिङले नछोएका नगन्य खेतमा ट्याक्टरले नै दाही हाल्ने चलन सुरु थालेका छन्, केहि अझै गोरुकै भरमा छन् । पहिला आँखाले भ्याईन्जेल हेर्दा पनि घर नदेखिने हाम्रो खेतमा अहिले एक चक्कर आँखा डुलाउने हो भने नयाँ बनेका र बन्दै गरेका घरहरुले दिमागको चार चक्कर लगाईदिन्छन् ।

रातमा छिंडीमा सुतेको मान्छे विहान महलमा उठेझै गरि जग्गाको भाउ मुखमुखैमा बढ्दोछ । नबढेको त उत्पादन हो कृषिको जो आधुनिकतासँग कुम मिलाउन नसकेर वर्षै पिच्छे घट्दोछ । कहिलेसम्म यसरी नै चल्ने होला ? हामी परनिर्भरताको लाईनमा अनभिज्ञ भएर उभिई रहेकाछौं ।

Comments