गएको महिना । बिराटनगरबाट काठमाडौं फर्कने क्रममा हाटबजार पसेँ । मलाई हाट बजारको माहोल निक्कै मन पर्छ । स्थानीय उत्पादन, आहा मन यसै लोभिन्छ । कतै साग त कतै काउली । लोकल माछाहरू बाँटाको थोरै पानीमा पनि उफ्रिरहेका थिए ।बुढाबुढी तरुण तन्नेरी । केटाकेटी पनि केही न केही सामान बेच्न बसेका थिए, ‘लौं लैजानुस् है, सस्तो सस्तो ।’ पहाडमा हुर्केको यो मन, यसै हरर हुने, तराईको हाट चाहर्दा ।
फटाफट एउटा झोला पनि किने, हाटबजारे झोला । प्रायका हातमा त्यस्तै झोला थिए, हरियो चेक भएको, पोलिथिनको धागोको, ६० रुप्पेँ जाने । कोसेली नै हुन्छ, त्यहाँबाट अदुवा, लसुन, केरा, मसला, बेसार यस्तै खत्राङखुत्रुङ किने । सबै मानिस हत्तारिँदा बजार चाहर्दै थिए । एरपोर्टको बाट केही परको बजार । मलाई जहाज छुट्ला भन्ने हतार पनि थियो । रिक्सा चढ्नुको बिकल्प थिएन । झ्याप्प पक्डिएँ, उनले पनि कुदाई हाले ।
चालकसँग सम्बाद सुरु भयो ।
‘तपाइ कहाँ जाने हो ?’
‘काठमाडौं’
‘काठमाडौं कहाँ ?’ पुरै चिने जस्तै गरि सोधे ।
 |
| इटहरीका रिक्सा चालक |
‘म पनि काठमाडौं ११ वर्ष बसेँ’
‘कहाँ बस्नु हुन्थ्यो ?’
‘गौशला’
‘किन फर्कनु भएको त ?’
‘म खासमा कुमाले हुँ, इनार खन्ने काम गर्थेँ सर । धेरै पटक इनार खन्दा मान्छे मरेको सुनेको थिएँ । एक पटक ललितपुरमा मेरो चिनेजानेको मिल्ने साथी इनार भित्रै गुम्सिएर म¥यो ।’
‘ए च्च्...’
 |
| इटहरिका रिक्सा चालक |
‘ए...’
‘अझै पनि फोन आउँछ आउ भनेर...आउँदिन भन्याछु...बरु रिक्सा पेलिन्छ, त्यस्तो ज्यानको खतरा हुने काम कसरी गर्नु ? घरमा जहान केटाकेटी छन सर...’
***
उनको यत्ति थोरै वाक्यहरू भित्र पुरा संसार अडिएको थियो । म चुप भएँ । भर्खर भुइँचालो आएर मन हल्लाएँ झै भयो । सधैं झैँ, मेरो मनमा अनेक कुरा खेल्न थाले ।
रिक्सा चढेपछि जहिल्यै म मुन्टो तल झुकाउँछु र हेर्छु । थाहा छैन किन अमिलिन्छ मन् । मानिस एकै हो, तर फरक छन हाम्रा पाइतालाहरू । गहिरिएर हेर्छु । म आफूलाई सधैं अपुरो, अधुरो पाउँछु । सोच्छु, ‘के मैले उनीहरूको लागि केहि गर्न सकेँ ?’
(भवसागर, २०७१ फागुन ११)
मैले यी बिराटनगरका दार्इको तस्बिर लिन भने सकिन् । खै किन मनै मानेन । नेपालगञ्जका रिक्सा चालक (https://www.youtube.com/watch?v=-2YmhvhaBbA)
Comments
Post a Comment