अधिकारी जोडी

 बिहान ७ बजिसक्दा पनि हुस्सुले आकाश छोड्न मानेको छैन । वातावरण चिस्सिएकाले बल्ल तल्ल सिरक छोडेर वैठक कोठा सम्म उनीहरु आए । उमेरले बैषलाइ धेरै अगाडि छोडिसकेको थियो । तैपनि यी जोडीलाइ बूढेसकाल आएको पत्तो भने छैन । 'एउटो लौंरो काली काठको एउटो काठ पैंयुँ जेठीमाथि कान्छी थप्ने झिल्के ठिटो मैहुँ । ' भन्दै बोदनाथ अधिकारी ८७ ले गुन्गुनाउदा उनकी जिवन सँगिनी दिलकुमारी ७७ मरिमरि हाँस्न थालिन् । बूढालाइ के चाइयो उनी पनि अझ्झै हौसिएर टुक्का थप्न थाले ।
चिया ल्याउदै गरेकी नातिनी सुस्मितालाइ देखेपछि बल्ल आफ्नो उमेर ढल्किएको पत्तो पाएछन् । 'मन बूढो छैन उमेर गएर के गर्नु 'भारतिय पल्टनमा युवाअवस्थाका चार वर्ष बिताएका बोदनाथले चियाको चुस्की तान्दै थपे-एकबारको जुनी हाँसखेल गरेरै बिताउनु पर् यो नी ।
गोर्खा पुख्र्यौली घर भएका अधिकारी जोडी कलंकी काठमाडौं स्थित जेठो छोराको परिवारसँगै बस्दै आएका छन् । पुजापाठसँगै उनीहरुको बिहानी सुरु हुन्छ । 'म त चिया पिएपछि घामलाग्यो भने यसो टोलमा टहलिन्छु ।' बोदनाथ भन्छन्- आफुजस्तै बूढाखाडा भेटेँ भने बुढेसकालको मीठो गफ पनि हुन्छ । 'राम्री ठिटाठीटी देख्नु भो भने अब नानीबाबुको बिहे गर्ने उमेर भएन भनेर जिस्काइदिनु हुँदो रै'छ । लाजले मरिमरी हाँस्छन रे,'  दिलकुमारीले यहिबेला हो भन्दै बूढालाइ पेलिन् ।

एकछिनको चोपिलो हाँसो पछि कुरो परिवार तिरै मोडियो । छोरा हर बिहान डेरि पसल खोल्न कालीमाटी पुग्छन् । बुहारीलाइ खाना तयार पार्न सधै हतारो । 'खाना खाने पालो दिन जानु पर् यो नी पसलमा' दिलकुमारीले तरकारी केलाउदै भनिन्- कान्छो छोरोको परिवार पनि काठमाडौं मै छ । तिनटी छोरीहरुको बिहे भैसक्यो । बूढेसकालमा हामीलाइ सन्तोक मिलेको छ ।
उनले तरकारी केलाउन सक्नै आँट्दा बुहारी सरिता आइपुगिन् । तरकारीको ढकनी लिएर भान्छा छिर्नु अगि उनिले भनिन् 'सानैबाटको सबै कुरो सोध्नुस है । रमाइलोसँग भन्नहुन्छ ।', बूढाबुढीले पालैपालो आफ्नो बाल्यकाल अनि गाउँको कुरो सुरु गर्न थाले । सानैमा बिहेहुँदाको किस्सा रसिलो सँग सुनाए । पल्टनको यात्रासँगै छोराछोरीको हुर्काइबढाइ पनि समेटिदै गयो । 'पछि त उमेर घर्किहाल्यो नी ।' दिलकुमारीले भावुकहुँदै भनिन्- हेर्नुस गाउँछँदा साह्रै दुःख । बूढेसकालमा बिरामी हुँदा उपचारका निम्ति बजार सम्म धाउदा पनि सुःख पाइन्थेन ।
२०४९मा छोरासँग काठमाडौं नै आएरबस्न थाले उनीहरु । बूढेसकालमा परिवारसँगको बसाइ साह्रै सहज भएको छ उनिहरुलाइ । 'दुखबिमार पर्दा सबैले चासो दिन्छन् । हिड्न नसक्दा यता उता गर्न छोरा बुहारी नातीनी कोहिन कोहि भै रहन्छन् ।' बोदनाथले भने, 'अब बूढाबूढीमात्र भा' भे त काँ सक्नु । औंषधिका खानलाइ पानी गरम गर्न मात्र पनि साह्रै गाह्रो पो हुन्छ त ।'
दिलकुमारीले बाउन्न ताका आफु नराम्ररी थला परेको कुरो सम्झीन् । उनको जिउ राम्ररी चल्न सक्दैनथ्यो । धेरैले प्यारालाइसिस भुको भन्थे । 'उबेला त अब मेरो लेखा यतिनै रैछ भनेर धेरै रोएँ' उनले भनिन् 'सकिनसकि भएनि छोराछोरीले राम्रो उपचार गरे । अहिले हल्कै भएपनि हिडडुल गर्न सक्छु । धेरै राम्रो भुछ ।'
धेरै वृद्धवृद्धाको बिजोग देखेकी दिलकुमारीले आफुहरुको बाँकी जिवन राम्रोसँग बित्नेमा आशावादी छिन् । दुःखगरेर छोराछोरीलाइ राम्रो बाटो देखाएका उनिहरु ऐले आफ्नो सन्ततीमा गर्व गर्न पाएका छन् । छोराछोरी मात्र हैन आफ्नै काखमा उनीहरुले नातीनातीना पनि हुर्काए । 'यहीका नाती त दुइटा छन् । अहिले त्यो कुन देश रे,' बुहारीलाइ सोध्धा नसोध्धै दिलकुमारीलाइ ख्याल आइहाल्यो 'ए अँ अँ अष्ट्रेलिया पुग्याछन् । देख्न नपाउदा साह्रै न्यास्रो लाग्दो रै'छ । 'उनीहरु साह्रै रमाइलो गर्थे मलाइ त डोर् यारै टोल घुमाउथे । हाम्रो खानपानमा पनि धेरै ख्याल राख्थे' नातीहरुको कुरो उठ्दा बोदनाथ अगि सरे- ऐले तिनका फोटा हेरेर बस्छु । छिटो आउ बिहे गर्नु पर् यो पनि भन्या छु ।
आमा बा साथ भएकोमा अविभावकको कमि महसुस नभएको सुस्मिता बताउछिन् । 'पाका मान्छे भएपछि घर व्यवहार पनि परिपक्क हुन्छ । उहाँहरु भएर घरनै उज्यालो भएको छ । 'उनीले खुसीहुँदै भनिन् । 'सबै भन्दा ठूलो भगवान त बाउ आमा नै हो । उहाँहरुको सेवागरे तिर्थयात्रा जानै पर्दैन् ।'  उनका छोरा सुस्मिताका श्रीमान् ऋषिले अगाडि थपे-गणेश भगवानले बिचार पुर् याएरै पृथ्वीको सट्टा बाउआमाको परिक्रममा गर् या हुन् ।
बोदनाथ भन्छन् बूढेसकालमा मिठो बचन तातो खाना र न्यानो माया भए पुग्छ । हामीले पाएका छौं यसमा धेरै खुसी लाग्छ । 'हातगोडा फिटीक्कै नचल्दा पनि आफ्नो स्तर अनुसार परिवारले हेरचाहा औंषधिमूलो गर्नुपर्छ । बूढाबूढीको आशिक जुगौंसम्म लाग्छ ।' दिलकुमारीले पनि मनको कु्रा भनिन्- सबै कुरो राम्रो खोजेर मात्र चाहि हुँदैन नी । 'सन्तोषी सधै खुसी असन्तोषी सधै दुखी ।' उनी हाँसिन् ।
अब बा आमाको भान्छा गर्ने बेला भो रे । राम्रो स्वाथ्य र खुसी जिवनको कामना गर्दै मैले कुरो टुङ्गाएँ । 'हैन बाबुको बिहे गर्ने उमेर भएन भन्या,' जाँदाजाँदै बूढाले मलाइ पनि छोडेनन् ।

Comments