साइकल कुद्यो मोबाइल बिग्रीयो

भवसागर घिमिरे
‘तिमी हामीले चलाउने भनेको यै सानो भाँडो त होनी अरु काँ किन्न सकिन्छ र,'‘मोबाइल किन्नु भएछ है दाई’ मैले सोधेको यो प्रश्नमा उनको उत्तर थियो त्यो । नोकिया-३३१० को ढम्पाङ मोबाइल सेट देखाउँदै उनले दिएको त्यो उत्तर मेरो लागि ठूलो व्यङ्ग्य थियो । २०५६ साल । पोखरा बजार । थोरै हुनेखानेका हातमा मात्र मोबाइल थिए ।
त्यस बेला क्यालकुलेटर त के हातमा आलु घडि किन्न पनि हम्मे हम्मे पथ्र्यो मलाई । त्यस्तो बेला’तिमी हाम्ले किन्न सक्ने…’ भन्दै उनले गरेको कुरा मेरो मनमा धेरै दिनसम्म गढेँ ।


साँच्चै भन्नु पर्दा त्यस भन्दा अगिका दिनमा मोबाइल भन्ने जन्तु मेरो सपना भन्दा धेरै परको कुरा थियो । तर अब भने बिस्तारै इखकै रुपमा भएपनि मेरो मनमा एउटा सपना पलायो ‘हातमा आफैले किनेको मोबाइल खेलाउने ।’
यस्तै मोबाइल सेट लिएर हिड्ने मेरा चिनेजानेका अर्का साथी थिए । २०५८ तिरको कुरा टुरिजम व्यवसायमा लागेका उनको त्यो मोबाइल चलाउने एकादुई अवसर पाए पनि ‘कसरी चलाउने’ भन्ने थाहा नपाएपछि मैले धेरै नै अफ्ठ्यारो महसुस गरेँ । साँच्चै भन्नु पर्दा मन खोलेर मोबाइल चलाउन सिक्न पनि पाएको थिइन मैले । लाग्थ्यो कुनै मोबाइल एक दिनैको लागि पाएँ भने त्योसँग भुलेर दिनै बिताइदिन्छु ।


२०६२ सालको कुरा । स्नातकोत्तर पढ्न पोखराबाट काठमाडौं पसियो । कीर्तिपुरको विद्यार्थी जिवन । घर र सँगका साथीहरुबाट टाढा हुनु परेको बेला । साँच्चैनै मलाई मोबाइलको निक्कै खाँचो थियो । पढ्न भनेर ऋण काढेर राजधानी भित्रिएको मान्छे मोबाइलको किन्नको लागि पैसा जुटाउनु फलामका चिउरा चपाउनु सरह थियो । मैले नसही मेरा रुम पार्टनरले भने विदेशबाट आएका आफन्तबाट एउटा मोबाइल फुत्काइ हाले नोकिया-३३१० । कमिजको खल्तिमा हाले भुक्क देखिने । पाइन्टको खल्तिमा हाले पुट्ट देखिने । अब भने खाना पकाएर हुन्छ की कोठा सफा पारेर फकाएर हुन्छ साथीको मोबाइल खुब चलाउन थालियो ।

कहिले काहीँ त उसले दिनै मान्दैन्थ्यो । त्यही विषयमा झगडा पनि हुन्थे । उसलाई देखाउनै भएपनि मैले मोबाइल नकिनी भएन । विद्यार्थी जिवन । हरेक महिना अधिकतम ३ हजारले पुर् याउनु पर्ने । तैपनि ३४ महिना गरि त्यसबाट जोगाएको २६ सय रुपैयाँले मेरो हातमा एउटा थर्ड हो वा फोर्त ह्यान्ड हो सेट पर् यो । रातो रंगको त्यो सेटको आवाज सुन्ने कुरा बाहेक सबै ठिक थियो । साह्रै सानो सुनिने । अर्को समस्या स्विचअफ गरे पनि कताबाट अन हुँदो रैछ कुन्नि कलेजको कक्षामै बजेर हैरान । एक वर्ष पनि नहुँदै त्यो सेटको अब आवाज मात्र हैन किप्याडले पनि काम नगर्ने भो ।

निराश र बेखर्चि भएको मलाई मोबाइल चलाउने अर्को अवसर मिल्यो । किनेर एकै वर्ष चलाएको मेरो घरको साइलकसँग मैले एउटा मोबाइल सेट साटेँ नोकिया १११० । एक जना घर नजिकैका सिकर्मी दाईले मलाई उनको मोबाइल छाडेर मेरो साइकल लिएर हिडेँ ।

कीर्तिपुरको बसाइका बेला । यो मोबाइलले मेरो नजिकको साथी बन्यो । घर तिर साथीभाइसँग सामिप्यता गाँस्नका लागि यसले कहिल्यै मलाई धोका दिएन् । बरु बेलैमा रिचार्ज गर्नुस भनेर हैरान भने गथ्र्यो । रातारात पुस्तक रट्टान गर्दा होस् या साथीभाइलाई कीर्तिपुरका चोकमा बोलाउँदा नै किन नहोस् । यो मोबाइलबाट कल भन्दा मिसकल धेरै गरियो । एसएमएसबाट ठट्टामात्र भएनन् टेलिकमबाट पि्रु पाएको भ्वाइस मेल सर्भिसमा कविता गीत ठट्टा लोड गरेर खुब धेरै साथीहरुलाई पठाइयो र मज्जा लिइयो ।

नयाँ बानेश्वर बसाइका बखत । दुई वर्ष अघि त्यसले काम गर्न छाडेपछि मैले नयाँ मोबाइल सेट चलाउन थालेँ 'नोकिया २७०० क्लासिक ।'

साइकलसँग साटेको नोकिया १११० को मोबाइल सेट त बिग्रीएर गयो । तर अझै पनि घर जाँदा मेरो त्यो प्यारो साइकल रोडमा कुदिरहेको देख्दा मन कटक्क खान्छ ।
Published in
http://bbcnepalidrama.com/mobile-story/

Comments