Skip to main content

सुइऽऽऽयँ झ्याप्प !

भवसागर घिमिरे
सुइऽऽऽयँ झ्याप्प । नमस्ते म साइकल । तिमी हिड्ने खुट्टा म गुड्ने पांग्रा । तराइको सम्मबाटोमा पनि कुद्दिन्छु । डाँडैडाँडा पनि हिड्दिन्छु । साँगुरो बाटोमा पनि छिर्छु । सम्म र ओरालोमा म तिमीलाई बोक्छु । ठाडो पहाड तिर चढ्न खोज्यौं भने तिमीले मलाई बोक्नु पर्छ । तिमीले मेरो पेडलमा बल लगाएनौ भने म हिड्दिन क्यारे । ओहो हतार पो भयो बाइबाइ गएँ है !



ल साइकल त गयो । उसले भन्नै भुल्यो कि हामीले रिक्सा चलाउन पनि आफ्नै बल लगाउनु पर्छ । गाडा तान्न पनि आफैं नै तम्सनु पर्छ । सामान बोक्ने गाडा क्या बयल गाडा होइन नी । बयल गाडालाई त गोरु राँगोले तान्छ । तराइमा देखेका हौंला नि तिमीले बयल गाडाले त गाडाले भन्दा पनि धेरै गह्रौं भारी बोक्छ ।

हुन त मान्छे पनि त भारी जस्तै गह्रौं हुन्छ नी । जिउ कति भारी हुन्छ है मान्छेको पनि मान्छेलाई एक ठाउँबाट अर्को ठाउँमा लैजाने साधन पनि हुन्छन नी जनावरले तान्ने खालका ।
खच्चड गधाले तान्ने साधन देखेका छौं दुई पांग्रे क्या त तराइ तिर देखिने । हो टाँगा बल्ल चिन्यौं भारी त चौंरी भेडा गधा खच्चडले पनि बोक्छन् । अब भने तिमीले बुझे जस्तो छ । म दुर्गम पहाडी र हिमाली भेगको कुरा गर्दैछु । त्यहाँ गाडी सररर गुड्ने राम्रा सडक पुगेका छैनन् । साँघुरो उकालो ओरालो बाटोमा जनावरले नै सामान बोकेर लैजान्छन् । के गर्नु तिमी हामीले ठूलो भारी टाढा सम्म बोक्न गाह्रो हुन्छ नी त ।

झण्डै भुलेको साना जहाज हेलिकप्टर पनि त पुग्छन् नी हिमाली भेगमा । मान्छे र सामान तिनले पनि बोक्छन् । हिउँनै हिउँ हुने ठाउँमा त स्नो मोबाइल स्नो मेसीन र स्लेड पुल पनि कुद्छन् । स्लेड पुललाई त कुकुरले तान्छ । यसको चलन विकसीत देशमा बढी देखिन्छ ।

पहाडी भेगमा झै हिमाल तिर ठूला बस टेम्पो ट्याक्सी पुर् याउन गाह्रो छ । शहरमा गुड्ने ट्रक जीप डम्फरलाइ पनि दुर्गम पहाडी र हिमाली भेगमा पुग्न गाह्रो पर्छ । अँ तिमीले याद गरेका छौं बाटो खन्ने क्रममा डोजर चाहिँ जान्छ नी त्यता तिर । कस्तो भिरै भिरमा पुग्छ है त्यो त पक्की सडक सुविधा नभएका र यी यातायातका साधन नबनाएका भए हामीलाई कति गाह्रो हुन्थ्यो होला है अहिले त पानी भित्र पनि पनडुब्बी जहाज चल्छ । पानी माथि डुंगा पानी जहाज तैरन्छन् । जमिनमा टेम्पु मोटरसाइकल तथा जनावरले मान्छे तथा अन्य भारी ओसार्छन् । हावामा बतास्सिने प्यारासुट रकेट जस्ता साधन पनि बनेका छन् । अझ बालुवामा पनि कुद्ने साधन बनाइएका छन् ।

सुइऽऽऽयँ झ्याप्प ! नमस्ते छलफल सकियो म फेरि आएँ नी ! मलाई कुदाउन त पेडलमा बल लगाउने बस कुदाउन चाहिँ कहाँ बल लगाउँछन् त त्यसको पनि पेडल हुन्छ की सोच्दै गर है अब त म फर्केर आउँदिन् । बाइबाइ !

लौं फर्केर आको साइकल त गइ हाल्यो । अचम्मैको कुरा पो गर् यो त यसले । हुन पनि हो बसको पेडल देखेका छौं तिमीले छैनौ ए अनि कसरी कुद्छत बस् मोटरसाइकन नी अँ ठिक भन्यौं डिजेल पेट्रोल बिजुली सोलार आदिबाट चल्छन नी । तर जनावरहरुलाई भने अन्न खुवाउनु पर्छ नी हैन त खच्चडको पनि साइकलका झै पेडल हुने भए कस्तो हुन्थ्यो होला हाँसो उठ्दो कुरो है !

सुइऽऽऽयँ झ्याप्प । हा हाऽऽऽ फेरि साइकल आयो भनेर झुक्किएको त हैन नि । ऐले त मैले जिस्काएको पो त । अब तिमीले नै सोच्ने पालो आयो क्या । यि सबै साधनहरु नभएको भए हामीलाई के के अफ्ठ्यारो पथ्र्यो होला सोच्दै गर ल !

यातायातका साधन र तीनका उधाहरण

जनावर आफै : गधा खच्चड घोडा भेडा हात्ती उँट ।
मान्छे आफै : भरिया
जनावरले तान्ने : बयलगाडा गाडा टाँगा
मान्छेले तान्ने : साइकल ठेला रिक्सा ह्वीलचियर
हावामा चल्ने : प्यारासुट हवाइजहाज रकेट
पानीमा चल्ने : जहाज पानी जहाज डुंगा
रेलरोड बनाएर चल्ने : ट्रेन केबलकार
इन्धनले कुद्ने : मोटरसाइकल बस ट्रक
मेसिनले लैजाने : इलेक्ट्रीक भर् याङ लिफ्ट बक्स

(नागरिक जूनकीरीमा प्रकाशित)

Comments

Popular posts from this blog

मोबाइलको साटो पुस्तक

बाल मनोविज्ञानमा आधारित भएर लेख्नु आफैमा जटिल र चुनौती पुर्ण छ  । त्यसैमाथि सबै भन्दा सरल बनाउँनु पर्ने विषय पनि यहि रहेछ । बाल मस्तिस्कको सोचाइको धरातल फराकिलो बनाउँने  प्रयास म सधैं जारी नै राख्नेछु । बालबालिकाहरुलाइ आज राम्रा पुस्तक पढ्न दिँदा भोलीका दिनमा उनीहरुले रचनात्मक काम गर्न सक्छन् । हामी सबैले पढ्ने र पढाउँने बातावरण बनाउँन मद्दत गरौं । मेरा यी रचनाहरुमा चित्र कोरेर सुन्दर बनाइदिने नागरिक दैनिकका Dewen दाई र Yuwak जी, भाषामा सघाउने Shekhar दाई अनि प्रकाशनमा ल्याउँने Sangrila Book का Mani जीलाई धेरै धेरै धन्यवाद । म अछाम नपुगेको भए सायद यो बालकथा अाउँदैन्थ्यो होला । सन् २००९ मा Room to Read Nepal को कथा कार्यशालामा नअटाएको भए सायद 'हाम्रा खेलहरु' का बारेमा उबेला बाल कविता फुर्दैन्थ्यो । सधै‌ झै, छोराछोरीको हातमा मोबाइलको साटो पुस्तक दिउँ । उनीहरुका आँखा र दिमाग झनै तेजिलो हुनेछन् । अघिल्ला तीन कृती... माथिका तीन पुस्तकहरु ' पाठीलाई स्वेटर, भान्छामा चुट्किला, देउता खुशी हुनुभयो' तलका पुस्तक पसलहरुमा यस अघि नै आइसकेका छन् । नयाँ पुस्तक...

जाडोका चिसा उखान टुक्का

बिस्तारै बिस्तारै बढ्दै गरेको जाडोले विहान धेरै अबेर सम्म पनि हामीलाई बिस्तारामा सिरक भित्रै रोक्न सक्छ । झ्यालका पर्दा घामले नखोली कन हामी आफै खोल्न तम्सन पनि गाह्रो हुन्छ । विहानै तातो चियाको गिलासलाई ओठले चुम्न पाउँदा मात्र हात गोडा चलमलाउन थाल्छन् । अझ एका विहानै काममा जानु पर्ने वा कलेज जानु पर्नेलाई त जाडो कहिल्यै नआए हुन्थ्यो झै हुन्छ । यस्तो कठ्याङ्ग्रीने जाडोको बेलामा हाम्रा उखान टुक्काहरू कसरी बांगिने गर्छन्, यसबारेमा केही प्रसंग तल छ । तपाइलाई यो जाडो मौसम भरि न्यानो घामले माया गरोस शुभकामना ! जाडोले कामेको गोरुलाई बोरा ओढाउन सकिन्छ, सिरक ओडाउन सकिन्न अनिकालमा बिउ जोगाउनु, चिसोमा जिउ जोगाउनु चिसोले समाएको मान्छेलाई, आइसक्रिमले पनि लखेट्छ अर्काको आंङमा गन्जी लगाएको देख्ने, आफ्नो आंङमा जकेट लगाएको  नदेख्ने ? हिटरले पोलेको मान्छे, राइस कुक्कर देख्दा तर्सन्छ  थर्मस फुटे, तातो लुटे खाइ न पाइ, लेदर जकेट लाई  काम पाइनस छोरो, मोजामा आइरन लगाइ

भाइबहिनीसँग भेटघाट

‘‘चश्म खोलेपछि मात्र किताबमा भएको राइटरको फेस तपाइसँग मिल्छ । हजुरले किन कथा लेख्नुहुन्छ ? पाठीलाई स्वेटर मैले दुइ कक्षामा पढेको बेस्ट बुक हो । मेरो घरको ढोकामा सधैं बिरालो आउछ । मैले दूध दिन्छु । यसको पनि कथा हुन्छ ? हाम्रो लागि अझै धेरै कथा लेख्दिनु है । अब कहिले आउनु हुन्छ ?’’ कक्षा तीनमा पढ्ने नानीबाबुका कलिला बोलीले फूलजस्तै गरि मनमा छोए । 'लेखकसँग अन्तरक्रिया'मा आफ्नो पुस्तक ‘भान्छामा चुट्किला’ बाचन गर्न र कथा लेखनका बारेमा बताउन उनीहरूको विद्यालयमा पुगेको थिएँ । हामीले यस पुस्तकका चित्रकार Yuwak Shrestha लाई पनि सम्झियौं । नानीबाबुहरूले दुई कक्षामा मेरो अर्को पुस्तक ‘पाठीलाई स्वेटर’ पनि पढेका रहेछन् । लगभग ८० जना नानीबाबुका माझमा कथाबाचन गर्न र हराउन पाउदा नयाँ कथा बुन्ने उर्जा मिलेको छ । अवसरका निम्ति युलेन्स स्कूल ललितपुर र शिक्षिका मिना लुइटेल जीलाई धेरै धेरै धन्यवाद । अब चाँडै स्वतस्फुर्त रूपमा केही सामुदायीक विद्यालयमा कथा बाचन गर्ने र बुन्ने कला साट्न पुग्ने योजना बनाएको छु । ज्ञान बाँडे पक्कै बढ्दछ, नबाँडे सर्लक्कै घट्दै जान्छ । #childrensbooks #nepalichildren...