अलपत्र बालिका उद्धारको खोजीमा

-भवसागर घिमिरे काठमाडौं, मंसिर २७ एघार दिनअघि यहाँ ल्याउँदा गालामा हात राखेर पाइया, पाइया भन्दै रोएकी थिइ´, दिलशोभा श्रेष्ठले काखकी छ वर्षे ममतालाई देखाउँदै भनिन्– ´फकाउँदै हामी पनि धेरै रोयौं।´ बाउको पत्तो छैन। एक वर्षकी ममतालाई ठूलीआमाको घरमा छाडेर उनकी आमा पनि बेपत्ता भइन्। अर्काको घरका भाँडा माझेरै भए पनि पाँच वर्षसम्म हुर्काइन्। समस्या तब थपियो ,जब ठूलाबाले अर्की श्रीमती भित्राए। ठूलीआमासँगै उनले पनि ठूलाबाको हरदिन गाली र पिटाइ सहनुपर्‍यो। ´जाँड खाएर आउँछ, मलाइ मार्छु भन्छ, यसलाई पनि।´ उनकी ठूलीआमाले रुदैँ आफूलाई भनेको दिलशोभा सम्झन्छिन्– मैले कसैगरी सकिन, तपाईं नै हेर्दिनुस् भनेर छाडिन्। उनी भन्दै थिइन्– अहिले त ठूलीआमाको पनि पत्तो छैन। दिलशोभाले रविभवनस्थित आफ्नै निवासमा ´वृद्धा व्यवस्थापन तथा सामाजिक कल्याण गुठी´ एकल पहलमा चलाएकी छिन। पौष्टिक आहारको अभाव र मानसिक तथा शारीरिक तनावले थलिएकी ममता गुठीमा आउँदा खिरिली देखिन्थिन्। दिलशोभाको मन पग्लिहाल्यो। ´मैले न नाम सोधें, न त घर´, उनले त्यो क्षण सम्झँदै भनिन्– तुरुन्तै कोठामा ल्याएर सफासुग्घर बनाइदिएँ, फलफूल, दुध, जाउलो बनाएर खुवाउन थालेँ। ममताले कुपुकुपु खाएको देखेर उनका मात्र हैनन्, उनको एकल रेखदेखमा बसेका २७ वृद्धवृद्धाका आँखा रसाए। धेरै दिन बिमार र भोको रहेकी ममतालाई ल्याएको आठ दिनपछि मात्र दिसा खुलेको वृद्धा लक्ष्मी मगरले बताइन्। उनका अनुसार सुरुमा त्यत्ति बोली नखुलेकी ममताको अहिले अली खुल्न थालेको छ। उनी टुकुटुकु हिँड्न र नाच्न पनि थालेकी छन्। ´सुरुमा केटा मान्छे देख्यो कि तर्सेर गाला देखाउँदै पाइय पाइय भन्दै रुन्थी´, अर्की वृद्धा कान्छी महर्जन भन्दै थिइन्– ´यिनका ठूलाबा भनाउँदोले धेरै कुट्या रै´छ तर अहिले त दाद्दा, माम्मा, आम्मा भन्दै हामीसँग जिस्किएर रमाइलो गर्छे।´ सबैले माया र ममता गर्ने भएकाले ´ममता´ नाम आफूहरुले नै जुराइदिएको वृद्धा सुन्तली थापाले बताइन्। दिलशोभाको स्याहारले एघार दिनमा ममताको रुपै फेरिएको छ। दिलशोभा भन्छिन्– आज यिनको रुप फेरिएर के गर्नु? भविष्यको साह्रै चिन्ता लाग्छ।´ नौ वर्षदेखि दुई दर्जनभन्दा बढी असहाय वृद्धवृद्धालाई निशुल्क पालनपोषण गर्दै आएकी छन् दिलशोभाले। भेट्न आउनेहरु खाली हात आएनन् भने मात्र उनको चुह्लो बल्छ। धन्न दाल, चामल, तरकारी, बिस्कुट आदि उनको घरमा जम्मा हुने गरेको छ। उनले उदाहरणीय काम गरे पनि आर्थिक अभावले सधैं पिरोलिरहन्छ। ´मैले ममतालाई दुई छाक खाना मात्र पुर्‍याउन सकेको छु´, दिलशोभाले आश गर्दै भनिन्– कसैले सहयोग गरिदिए राम्रो उपचारसँगै पढ्न पनि पाउने थिइ। 2008-12-11 22:55:21