सेरोफेरो

-बालिका चौधरी बर्दियाको चेपाङ गाउँमा राखिएको साइरन एकोहोरो कराइराखेको थियो । लाग्थ्यो, ठूलै बाढी आउँदैछ । बबई नदी आज बहुलाउँदैछे । गत साल साउन अन्तिम साता । बिहानै जिल्लाको एक बैठकमा पुगेको थिएँ, द्वन्द्वपीडित महिलासम्बन्धी । नदीको अवस्था अलि जटिल भएपछि, समय अघि नै बैठक टुंग्याएर सीडीओ निस्किए । बबईको बबन्डर बुझ्न म जिल्ला रेडक्रस कार्यलय पुगेँ । ‘कृष्णसार क्षेत्रमा बाढी आइसक्यो, अब तुलापुरमा पनि खतरा छ,’ रेडक्रसको गोविन्द सरले भन्नुभयो । म हतार हतार निस्केँ । केही समस्या पर्न सक्छ भन्ने सोचेर चिनेजानेको भाइ निराजन चौधरीलाई पनि लिएर गएँ । केही बेरमै तीन किलोमिटर टाढाको म बस्ने घर तुलापुर पुग्यौं ।  कहिलेकाहीँ भलपानी बगेर आउने घर नजिकैको बुढी नदी चुपचाप थिई । आफ्नै सुरमा बग्दै थिई, मन्द मन्द ।  गुलरियाको हुलाकी सडकबाट ५० मिटर तल छ मेरी दिदीको घर । जहाँ मसँगै दिदीका तीन छोरीहरू थियौं । १७ वर्षीया सुनिता, १५ वर्षीया ममता र १२ वर्षीया मालती । भिनाजु दुबई हुनहुन्थ्यो, दिदी शिवपुर गाउँमा थिइन् । छोरीहरूको अभिभावक म नै थिएँ । स्थानीय रेडियोमा बबई बहुलाएको समाचार छ्पाछ्याप्ती थिय...

वैशाख १२ गते मेरो मोबाइलमा खबर आयो, घर भत्कियो । यो खबर मेरो लागि पहिलो भुइँचालो भन्दा पनि ठूलो धक्का थियो । म्याग्दीको तातोपानी नजिक रहेको बेनी नगरपालिकाको १३ नम्बर वडामा पर्ने मेरो घर अब खण्डहर बनिसकेछ । त्यहाँ मैले आफ्नै रेखदेखमा मेरा ठूलोबालाई राखिराखेको थिएँ ।   म बाह्र वर्षको छँदा चिनेजानेको आफन्तको साथ लागेर काठमाडौं आएको थिएँ । यो २०५० सालको कुरा हो । त्यती बेलामा मेरो घरमा बा, ठुलोबा, एकजना बोल्न नसक्ने फुपुदिदी र हजुरआमा हुनुहुन्थ्यो । बा आमाको म एक्लो सन्तान थिएँ, हजुरआमाको प्यारो नाती । म राजधानी आएपछिभक्तपुरको एउटा गेष्टहाउसमा काम गर्न थालेँ । पहिलो वर्षमा नै बुबा बितेको खबर आयो । आमा अर्कैको साथ लागेर जानु भो । हजुरआमाले मलाई बाबाआमाको कमि महसुस हुन दिनुभएन् ।उहाँले उताबाट माया पठाउनुहुन्थ्यो ।आर्थिक अवस्था कमजोर भएकाले हजुरआमा, फुपुदिदी, ठुलोबा सबैलाई खर्चपर्च यहाँबाट मैले पठाउन थालेँ । गेष्टहाउसमा ३ वर्ष काम गरेपछि केही वर्ष गार्मेन्टमा त केही वर्ष पत्रिकाको वितरणमा पनि काम गरेँ । टेक्सटाइलमा एक वर्ष । दुई तीन वर्ष जति प्रेसमा । यसैबीचमा सहकारीबाट ऋण लिएर मैले ...