मेरो देश जहाँ यस्तो हुन्छ....

नेपाल, मेरो देश जहाँ कथित डनलाई गोली लाग्दा अस्पतालमा जूशको दमकल बोकेर लाइन

लाग्छन नेताहरू । तर डाक्टर केसीहरू न्यायको तिर्खामा लडिरहन्छन् ।

नेपाल, मेरो देश जहाँ सर्वोच्च अदालतले दोषी मानेको हत्याका अभियुक्त खुलेआम शिर उठाएर

हिड्छ र झुक्छ मेरो शिर ।

नेपाल, मेरो देश जहाँ सरकारी अस्पतालबाट खेदिएका गरिब बिरामीहरू सलाइन पानीको पाएपमा

बेरिएर प्राइभेटमा अस्पतालमा आत्महत्या गर्छन ।

नेपाल मेरो देश, जहाँ समयमा कर नबुझाए सरकार जनतालाई अतिरिक्त चार्ज लगाउँछ । तर

समयमा संविधान नदिने नेताहरू पटक पटक डिस्चार्ज हुन्छन् ।

नेपाल,मेरो देश जहाँ प्रहरीको मस्ट वान्टेड डन गणेश लामा गृहमन्त्री गच्छदारको बडीगार्ड बनेर

हिड्छन। प्रहरी भने चुल्ठे खोज्दै कपाल काट्दै बस्छ!

नेपाल, मेरो देश जहाँ जनआन्दोलनको बलमा सरकार बन्छ । अनि जनआन्दोलनको दोषीलाई तक्मा दिन्छ । हामीलाई भने चक्मा दिन्छ ।

नेपाल, मेरो देश जहाँ डेटिङ गएका जोडीलाई प्रहरीले समाएर थुनी दिन्छन, तर श्रीमती कुट्ने

इन्सपेक्टहरूलाई भने फुली दिन्छन् ।

Comments

एउटा खाली पाना

एउटा खाली पाना जसमा कोरिन सक्थ्योे करौडा तालीका कविता एउटा खाली पाना जसमा बन्न सक्थ्योे अरबौं बिम्बका चित्र जबरजस्ती आगोमा फालियो एउटा खाली पाना जसले काँधमा थाप्न सक्थ्यो यो देशको भविष्य भर्खरै खरानी भयो एउटा खाली पाना एउटी निर्मला एउटी पुष्पा एउटी माया तपाई कै छोरी, दिदी, बहिनी, चेली उहि, एउटा खाली पाना ।

लुते प्रशासन,लुरे लोकतन्त्र

प्रशासन लुतेकुकुर जस्तो भएको छ । नारा लगाउँदै हिडेका चार जना बन्दकर्ताहरूलाई गाडी सहित आएको दश जना पुलिसहरूले पहरा दिइराखेका थिए । उनीहरू भर्खरै मेरो कोठा अघिल्तिरबाट गए । ती चार जनाको डरमा यहाँ वरपरका चालीस भन्दा बढी सटरहरू ह्वार ह्वारति बन्द गरिए । न यो देश ती नाइके कहलिएकाहरूले कमाएका थिए, न उनीहरूको नुन खाएर हामी तंग्रिएका थिषैं । जुनसुकै पाटी किननहोस्, तिनीहरूलाई बन्द गर्ने अधिकार छैन र हामीलाई हामीले तिरेको करले बनाएको बाटोमा खुलेआम सवारी साधन चलाउने अधिकार छ । पसल खोल्ने अधिकार छ । व्यापार गर्ने अधिकार छ । तर खै अधिकारको सुरक्षा ? यहाँ त कुर्ची जोगाउनका लागि दलाल, घुसखोरी, दादागीरी चन्दागीरी र झण्डागिरी गर्नेहरूको मात्र सुरक्षा हुन थालेको छ । मेरो देशमा लोकतन्त्र आएर के भो त ?

मोबाइलको साटो पुस्तक

बाल मनोविज्ञानमा आधारित भएर लेख्नु आफैमा जटिल र चुनौती पुर्ण छ । त्यसैमाथि सबै भन्दा सरल बनाउँनु पर्ने विषय पनि यहि रहेछ । बाल मस्तिस्कको सोचाइको धरातल फराकिलो बनाउँने प्रयास म सधैं जारी नै राख्नेछु । बालबालिकाहरुलाइ आज राम्रा पुस्तक पढ्न दिँदा भोलीका दिनमा उनीहरुले रचनात्मक काम गर्न सक्छन् । हामी सबैले पढ्ने र पढाउँने बातावरण बनाउँन मद्दत गरौं । मेरा यी रचनाहरुमा चित्र कोरेर सुन्दर बनाइदिने नागरिक दैनिकका Dewen दाई र Yuwak जी, भाषामा सघाउने Shekhar दाई अनि प्रकाशनमा ल्याउँने Sangrila Book का Mani जीलाई धेरै धेरै धन्यवाद । म अछाम नपुगेको भए सायद यो बालकथा अाउँदैन्थ्यो होला । सन् २००९ मा Room to Read Nepal को कथा कार्यशालामा नअटाएको भए सायद 'हाम्रा खेलहरु' का बारेमा उबेला बाल कविता फुर्दैन्थ्यो । सधै‌ झै, छोराछोरीको हातमा मोबाइलको साटो पुस्तक दिउँ । उनीहरुका आँखा र दिमाग झनै तेजिलो हुनेछन् । अघिल्ला तीन कृती... माथिका तीन पुस्तकहरु ' पाठीलाई स्वेटर, भान्छामा चुट्किला, देउता खुशी हुनुभयो' तलका पुस्तक पसलहरुमा यस अघि नै आइसकेका छन् । नयाँ पुस्तक...

सेरोफेरो

Search This Blog