Skip to main content

भुत जस्तो रे




कसैले झुम्री भन्छन त कसैले भतुरी । जसले जे नामले बोलाएपनि यिनी रमाइलो मान्छिन् ।  ‘मेरो नाम दिलकुमारी महतो हो’ उनले हाँस्दै भनिन् ।

आरुणखोला नवलपराशीको आइतबारे हाटबजारमा क्यामेरा घुमाउँदै गर्दा मलाई यिनले परैबाट बोलाइन । ‘मेरो फोटो खिच्दिनुन भाइ,’ चार पटक भन्दा बढी भनिन होला । बजार हल्लामा मैले पछिल्लो पटक मात्र सुनेँ । पहिलो फोटो बच्चाको टोपी लगाएर खिचिन, दोस्रो फोटो खिचेपछि उनले अब चुरोट पिएको खिच्छु भनिन् । मैले रोक्न सकिन । उनले बट्टाबाट चुरोट निकालिन । लाइटर बालिन र सल्काउँदै भनिन्,‘ नहँसाउनुस है, म तानेर खिच्छु ।’ मैले पहिला त नहँसाइ खिचिदिएँ । पछि भने हँसाएर स्न्याप हानेँ । ‘राम्रो देखिएछ’ मेरो कुरो सुनेर उनले भनिन्, ‘ म काली चौधरीको के राम्रो हुन्थ्यो र।’ खुब हाँसिन् । मलाई रमाइलो लाग्यो । आफ्नो फोटो हेरेपछि भने उनी मुर्छा परेर हाँसिन । मैले के भो भनेर सोधेँ । उनले हाँसो थाम्दै भनिन्,‘कस्तो भुत जस्तो देखिएको ।’ उनको कुराले म पनि निक्कै हाँसे ।




















Comments

Popular posts from this blog

एउटा खाली पाना

  एउटा खाली पाना जसमा कोरिन सक्थ्योे करौडा तालीका कविता एउटा खाली पाना जसमा बन्न सक्थ्योे अरबौं बिम्बका चित्र जबरजस्ती आगोमा फालियो एउटा खाली पाना जसले काँधमा थाप्न सक्थ्यो यो देशको भविष्य भर्खरै खरानी भयो एउटा खाली पाना एउटी निर्मला एउटी पुष्पा एउटी माया तपाई कै छोरी, दिदी,  बहिनी, चेली उहि, एउटा खाली पाना ।

लुते प्रशासन,लुरे लोकतन्त्र

प्रशासन लुतेकुकुर जस्तो भएको छ । नारा लगाउँदै हिडेका चार जना बन्दकर्ताहरूलाई गाडी सहित आएको दश जना पुलिसहरूले पहरा दिइराखेका थिए । उनीहरू भर्खरै मेरो कोठा अघिल्तिरबाट गए । ती चार जनाको डरमा यहाँ वरपरका चालीस भन्दा बढी सटरहरू ह्वार ह्वारति बन्द गरिए । न यो देश ती नाइके कहलिएकाहरूले कमाएका थिए, न उनीहरूको नुन खाएर हामी तंग्रिएका थिषैं । जुनसुकै पाटी किननहोस्, तिनीहरूलाई बन्द गर्ने अधिकार छैन र हामीलाई हामीले तिरेको करले बनाएको बाटोमा खुलेआम सवारी साधन चलाउने अधिकार छ । पसल खोल्ने अधिकार छ । व्यापार गर्ने अधिकार छ । तर खै अधिकारको सुरक्षा ? यहाँ त कुर्ची जोगाउनका लागि दलाल, घुसखोरी, दादागीरी चन्दागीरी र झण्डागिरी गर्नेहरूको मात्र सुरक्षा हुन थालेको छ । मेरो देशमा लोकतन्त्र आएर के भो त ? 

मोबाइलको साटो पुस्तक

बाल मनोविज्ञानमा आधारित भएर लेख्नु आफैमा जटिल र चुनौती पुर्ण छ  । त्यसैमाथि सबै भन्दा सरल बनाउँनु पर्ने विषय पनि यहि रहेछ । बाल मस्तिस्कको सोचाइको धरातल फराकिलो बनाउँने  प्रयास म सधैं जारी नै राख्नेछु । बालबालिकाहरुलाइ आज राम्रा पुस्तक पढ्न दिँदा भोलीका दिनमा उनीहरुले रचनात्मक काम गर्न सक्छन् । हामी सबैले पढ्ने र पढाउँने बातावरण बनाउँन मद्दत गरौं । मेरा यी रचनाहरुमा चित्र कोरेर सुन्दर बनाइदिने नागरिक दैनिकका Dewen दाई र Yuwak जी, भाषामा सघाउने Shekhar दाई अनि प्रकाशनमा ल्याउँने Sangrila Book का Mani जीलाई धेरै धेरै धन्यवाद । म अछाम नपुगेको भए सायद यो बालकथा अाउँदैन्थ्यो होला । सन् २००९ मा Room to Read Nepal को कथा कार्यशालामा नअटाएको भए सायद 'हाम्रा खेलहरु' का बारेमा उबेला बाल कविता फुर्दैन्थ्यो । सधै‌ झै, छोराछोरीको हातमा मोबाइलको साटो पुस्तक दिउँ । उनीहरुका आँखा र दिमाग झनै तेजिलो हुनेछन् । अघिल्ला तीन कृती... माथिका तीन पुस्तकहरु ' पाठीलाई स्वेटर, भान्छामा चुट्किला, देउता खुशी हुनुभयो' तलका पुस्तक पसलहरुमा यस अघि नै आइसकेका छन् । नयाँ पुस्तक...