सेरोफेरो

हाम्रो देखासिकीमै। दुई वर्ष पुग्दा नपुग्दै छोरीले कलम समाउन थालिन्। उनको रूची देखेर, मैले उनलाई बाह्र रंगका कलमहरू ल्याइदिएँ। ती सबै कलम एकैपटक समाएर सेतो पानामा घेरो बनाउँदा रंगिन इन्द्रेणी बन्यो। छोरीले खुशीहुँदै ताली बजाईन्। कापीमा कोरिन्। किताबमा कोरिन्। भुइँ, भित्तामा कोरिन्। अनि रंगहरूसँग खेल्दा खेल्दै रंगको बट्टानै च्यापेर मस्त निदाइन्। उनी निदाउँदा उनी मात्र निदाइनन्, मेरा निम्ति सारा संसार निदायो। आडैको उनको गुडिया निदायो। उनले खेल्ने बल निदायो। अनि निदायो उनले सुम्सुम्याउँने भाँडाकुटीहरू। लाग्यो रुखहरूले पात हल्लाउन बिर्से। हिड्दै गरेका मान्छेहरू टक्क अडिए। घुम्दै गरेको पृथ्वीले थकाइ मार्‍यो। मैले लामो सास फेरेँ। उनले च्यापेका रंगहरू बिस्तारै झिकेर सिरानी पछाडि राखिदिएँ। उनलाई पातलो पच्छ्यौरा ओढाइदिएँ। बिरालो चालमा कोठा बाहिर आएँ। दिनको हल्लाखल्ला बीच मनमनै प्रार्थना गरेँ, ‘छोरी निदाईन्, कसैले हल्ला नगरून्।’ तै पनि आजकल  शहरमा धेरै हल्ला हुन थालेको छ। छिमेकमा बन्दै गरेको घर। काठमा खुर्किन सकिनसकि कुद्दै गरेको मेसिनले उनलाई केही बेरमै उठाइदियो। उठ्ने बित्तिकै उनले फेरि...