सेरोफेरो

गएको महिना । बिराटनगरबाट काठमाडौं फर्कने क्रममा हाटबजार पसेँ । मलाई हाट बजारको माहोल निक्कै मन पर्छ । स्थानीय उत्पादन, आहा मन यसै लोभिन्छ । कतै साग त कतै काउली । लोकल माछाहरू बाँटाको थोरै पानीमा पनि उफ्रिरहेका थिए । बुढाबुढी तरुण तन्नेरी । केटाकेटी पनि केही न केही सामान बेच्न बसेका थिए, ‘लौं लैजानुस् है, सस्तो सस्तो ।’ पहाडमा हुर्केको यो मन, यसै हरर हुने, तराईको हाट चाहर्दा । फटाफट एउटा झोला पनि किने, हाटबजारे झोला । प्रायका हातमा त्यस्तै झोला थिए, हरियो चेक भएको, पोलिथिनको धागोको, ६० रुप्पेँ जाने । कोसेली नै हुन्छ,  त्यहाँबाट अदुवा, लसुन, केरा, मसला, बेसार यस्तै खत्राङखुत्रुङ किने । सबै मानिस हत्तारिँदा बजार चाहर्दै थिए । एरपोर्टको बाट केही परको बजार । मलाई जहाज छुट्ला भन्ने हतार पनि थियो । रिक्सा चढ्नुको बिकल्प थिएन । झ्याप्प पक्डिएँ, उनले पनि कुदाई हाले । चालकसँग सम्बाद सुरु भयो । ‘तपाइ कहाँ जाने हो ?’